Rozwój architektury grobów prywatnych
Przez cały okres Starego Państwa zmarłych spoza królewskiego rodu chowano we wspomnianych wcześniej mastabach lub grobowcach wykutych w skale. Grobowce obu typów ulegały niewielkim zmianom przez całą historię starożytnego Egiptu.
W czasie I i II dynastii mastaby wznoszono z cegły mułowej. Miejsce przeznaczone na ofiary znajdowało się w niszy we wschodniej ścianie. Plan budowli był wzorowany na rzeczywistych domostwach – w dosłowny sposób realizując ideę grobu jako domu dla zmarłego.
Od III dynastii zaczęto stosować do konstrukcji kamień. Zmienił się plan budowli – zamiast upodabniać grób do budowli mieszkalnej, podzielono go na komorę grobową oraz miejsce odprawiania kultu zmarłego. Wejście do komory grobowej znajdowało się zwykle w dachu mastaby. Nisza ofiarna ewoluowała w okresie III i IV dynastii do postaci kaplicy grobowej, o bogatej dekoracji1.
W czasach V dynastii zaczęto dekorować także komorę grobową, umieszczając w niej wyobrażenia i spisy przedmiotów, symbolicznie ofiarowanych zmarłemu.
Jednym z najważniejszych elementów grobowca były tzw. ślepe wrota, na ścianie kaplicy grobowej. Przed tym wykutym w kamieniu symbolem odprawiano ceremonie kultu zmarłych i składano ofiary. Wierzono, że przy ślepych wrotach ka oraz ba zmarłego mogły kontaktować się ze zmarłymi. Ślepe wrota przedstawiały rzeźbione wejście do zaświatów, otoczone inskrypcjami. W dole umieszczano stół ofiarny2.
Pomieszczenie, w którym umieszczano posąg zmarłego i wyposażenie grobowe określa się mianem serdab3. Łączyło się ono niewielkim otworem, przez który miał „wyglądać zmarły”, z kaplicą grobową W miejscu tym stawiano także figurki służących, którzy mieli zastępować zmarłego w pracy na rzecz bogów na Polach Jaru.
W przypadku grobów skalnych, kaplice wykuwano w ścianie skalnej. Od kaplicy prowadził szyb do komory grobowej.
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.